Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/215

 Kasjerowi zbyt wiele zależało na przyjaźni burmistrza, — zawołał więc:
 — Zabiję jak psa, a potem zapłacę!...
 — Kogo pan zabijesz?
 — Tego podłego wieprza!
 Mówiąc to, chwycił dubeltówkę doktora i pobiegł za wieprzem, który jakby czując, że chodzi o jego skórę, umykał ku domowi.
 — Nie pozwalam! nie pozwalam! — wołał za nimi budowniczy.
 Ale zawzięty kasjer nie słuchał tego i upatrzywszy stosowną chwilę, gruchnął z fuzji w kierunku ogrodu budowniczego.
 — Gwałtu! gwałtu!... zabił mnie!... — krzyknęła jakaś kobieta w ogrodzie.
 Kasjer stanął, przypatrzył się ranionej i pędem powrócił do towarzystwa.
 — Doktorze, ratuj! — mówił — raniłem sługę jeometry...
 — Gdzie?
 — W ogrodzie budowniczego.
 — A cóż ona tam robiła po nocy?
 — Kopała kartofle.
 Zrobił się straszny hałas. Prezydent i jego żona oskarżali kasjera i budowniczego, kasjer i budowniczy skakali sobie do oczu, a pani budowniczowa wyrzucała jeometrze, że jego sługi kradną kartofle po nocach.
 W tej chwili wszedł policjant i zawiadomił obecnych, że służąca jeometry ranioną została dwoma ziarnkami śrutu, ale... niezbyt szkodliwie. Mimo to jednak gniew i obawa opanowały towarzystwo i wnet wszyscy poczęli się rozchodzić, nie czekając na kolacją.
 — Cóż, literacie — mówił zirytowany Puszczalski do Utopowicza — uda ci się przeprowadzić twoje idee w Wydrwiszkach?