Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/234

zapłacił i nie uszanował spokojności mojej. Przecież lat mam zgórą siedemdziesiąt, pamiętam księdza Staszica i z Imci panem Badenim menueta jeszcze chadzałam. A on mi, ten Kurdybanowicz, furmana nasłał, człeka może być miłego Bogu, ale ordynaryjnego. Tacy ludzie to nawet w lecie w kożuchy się ubierają...
 Potem zaczęła modlić się:
 — Od powietrza, głodu, ognia, wojny, złodzieja, sinej krosty czyli karbunkułu, złamania jakiego członka, burzy gwałtownej — zachowaj mnie, Panie!... I od takiego lokatora jak ten Kurdybanowicz niedobry, co furmanom nie płaci, także zachowaj mnie, Panie!...
 Nagle uderzyła we dzwonek raz, drugi i trzeci, wołając przytem:
 — Brygido!... Brygido!...
 Do sypialni weszła po chwili głucha służąca, śpiąc jednem okiem, a drugiem czuwając.
 — Co się stało? — spytała.
 — Nastaw, serce, rumianku zwyczajnego — rzekła prezesowa. — Jestem bardzo wzruszona! Od bombardowania Zamościa nie pamiętam nic podobnego...
 Istotnie wzruszenie zacnej staruszki wielkie było; szczęściem rumianek ukoił je nieco, ku pocieszeniu głuchej służącej, która, widząc, co się dzieje, gorzko płakała.
 Była już czwarta rano, gdy JW. prezesowa rzekła:
 — Brygido!
 — Słucham pani...
 — Już jutro w południe nie zaniesiesz temu Kurdybanowiczowi obiadu.
 — Oj!... i nawet wart tego.
 — A wieczór nie dasz mu herbaty, słyszysz?
 — Co nie mam słyszeć. Kto nie wart obiadu, temu nic po kolacji.
 — A jak myślisz, czyby mu lokalu nie wymówić?