Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/017

 — Bo nie ma nazwiska, ani eleganckiego układu.
 — Przecież wy o nazwiska nie dbacie! — zawołała ciotka.
 — Gdzie indziej jest to zapewne obojętne, lecz u nas, z podobnym dodatkiem żyje się weselej niż bez niego.
 — No więc Edmund przypada ci lepiej do gustu?
 — Tylko w ostateczności i to pod warunkiem, że nareszcie odziedziczy ów majątek po dziadku. Z takim jak on mężem, żyć trudno, ale bywać w towarzystwach można, a i zrobić też z niego coś się da!
 Ciotka pokręciła głową i rzekła nagle:
 — A miłość?
 Melcia znowu zaczęła się śmiać.
 — Miłość!... z kwiatkami, księżycem, o głodzie, w brudnem mieszkaniu?... O moja ciociu, ależ ja jestem człowiekiem, ja chcę żyć!... Uczucia zawsze się znajdą, lecz o wygody trudniej. W biedzie miłość prędko ostygnie, ale przy majątku, wśród ciągle nowych wrażeń, można znaleźć tysiące przedmiotów do zachwytu, począwszy od pięknej sukni, a skończywszy na ładnej prelekcji. Przytem ludzkość i jej dobro stanowią niewyczerpane źródło uczuć, tylko ich szukać nie umiemy.
 — Szczęśliwa twoja matka, że tego nie słyszy! — szepnęła staruszka.
 A po chwili dodała:
 — Ha! może to i samo przejdzie... Pamiętam, że nieboszczka Mania póki była panną, grała tylko na fortepianie i malowała pejzaże, a małemi dziećmi brzydziła się. Dopiero gdy jej Pan Bóg dał własne...
 W tej chwili zapukano do przedpokoju i niebawem wszedł do saloniku młody człowiek niski, śniady, niezbyt zręczny, lecz z twarzą myślącą i bystremi oczyma. Zdawał on się być w wyjątkowo wesołym nastroju. Promieniował radością, jeżeli wolno porównywać człowieka z kaloryferem.
 — Coś się stało — rzekła po przywitaniu ciotka — że pan Kazimierz przychodzi do nas w południe.