Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/031

 — Octu!... — krzyknęła ciotka.
 — Jest wódka kolońska! — dodała Melcia, podsuwając choremu pod nos długą flaszkę.
 — Aj! serce mi pęknie!... — biadał gość, a spostrzegłszy przy sobie pana Hipolita, dodał:
 — Jeżeli pan chce, ja panu zaraz mogę zapłacić za te trzy ćwiartki... Och!
 — Owszem... choćby natychmiast...
 — No, ale pan musi coś dać odstępnego... Ach! jak mi serce bije... Czy państwo nic nie słyszą?
 — Ileż pan chcesz odstępnego? — spytał Hipolit, siadając, dopiero bowiem w tej chwili uczuł brzemię swego szczęścia i osłabł.
 Ciotka tymczasem, płacząc, modliła się, Melcia zaś z niekłamanem uczuciem całowała jej chude ręce.
 — Ile ja chcę? — mówił gość jękliwie. — Ja dam jaśnie panu za trzy ćwiartki czterdzieści tysięcy rubli.
 — Ja mam tylko dwie ćwiartki... Jedną ćwiartkę odstąpiłem memu kuzynowi...
 — No, przecież i moja ćwiartka... — wtrąciła ciotka nagle, przestawszy płakać.
 — Tak — poprawił się Hipolit — my mamy dwie ćwiartki.
 — To ja państwu za te dwie ćwiartki dam gotówką dwadzieścia pięć tysięcy rubli...
 — Ależ nam się należy trzydzieści dwa tysiące rubli! — zawołał gospodarz.
 — To dopiero po wyjściu tabelki! — przerwał kolektor. — A tymczasem może być wojna, może państwu kto bilety ukraść...
 — Nigdy!... — krzyknął Hipolit, blednąc i chwytając się za piersi.
 — Co nie mają ukraść?... Jeszcze mogą zabić!... Aj!...
 — Boże! ulituj się nad nami... — szepnęła ciotka.
 Hipolit zamyślił się.