Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/037

 — Można i tu! proszę!... — bełkotał kapitalista.
 — Ależ ja pana, jak żyję, nie widziałem u Stępka?... — dziwił się Edmund.
 — Owszem... Niekiedy pozwalam sobie... Ehem!
 — No, więc drogi panie — mówił Edzio, pachnący jak świeżo wypróżniona kufa — ponieważ moi przyjaciele czekają... a zatem... Ileż mi pan przyniósł?... zapewne pięćdziesiąt?
 Wyznać trzeba, że nigdy Edmund nie wydał się panu Piotrowi tak miłym i tak rozkosznie naiwnym. Zacny kapitalista rozpływał się, patrząc na zaczerwienione oblicze młodzieńca, a bardziej jeszcze słuchając jego pytań.
 — Ależ kończmy, złoty... kochany panie! — nalegał Edzio. — Teraz już chyba nie zechcesz mnie pan dręczyć... Sama Opatrzność zesłała cię tu dla uratowania mego honoru, gdyż właśnie zamówiłem...
 — Przysiągłem sobie — rzekł Piotr — nie pożyczać nikomu pieniędzy w winiarni... Bo to... pan rozumiesz?
 — No, więc kup pan ode mnie ten zegarek!
 — Cóżto ja jestem Żyd?... lichwiarz?... A zresztą coby powiedziała pańska ciocia, że nie szanujesz jej pamiątek?...
 Edmund aż pięścią w stół uderzył.
 — Dziwak z pana! oryginał!... Więc kup pan ode mnie bilet na loterją.
 Piotrowi usta pobladły.
 — Taką rzecz można kupić... — rzekł powoli. — Ale jak przegram?
 — To ja panu zwrócę! — krzyknął młodzian niecierpliwie, wydobywając bilet z portmonety.
 — Ileż mam dać za niego? — spytał Piotr, biorąc nóż i widelec, które ledwie mógł utrzymać w rękach.
 — Och!... ile?... Cena nominalna jest piętnaście rubli z kopiejkami, boć przecie opłaciłem pięć klas. Ale... ponieważ numer może wyjść, wygrać główny los... więc...