Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/042

wać się, gdyż dary fortuny są mało prawdopodobne, a tem samem nie powtarzają się często.
 — Pani żartuje ze mnie! — szepnął struchlały Kazimierz, któremu każdy wyraz tego wykładu ekonomji padał jak kamień na głowę.
 — Wcale nie! Właśnie przed godziną zrobiłam rachunek. Będziemy mieli od sześciu do siedmiu tysięcy rocznie, chociaż — dodała z goryczą — gdyby nie dziwactwo ciotki, moglibyśmy mieć dwanaście do czternastu tysięcy.
 — O Boże! — myślał Kazimierz — jakże mi ta kobieta serce depcze!...
 W tej chwili wszedł Edmund. W jego oczach mgłą zaszłych i na spieczonych ustach widać było ślady dzisiejszego śniadania.
 — Witam kuzynkę! — zaczął. — Wróciłem niedawno do siebie, gdzie powiedziano mi, że pan Hipolit dwa razy po mnie przysyłał. Czy jest w domu?
 — Natychmiast poproszę ojca! — odparła Melcia i wyszła do następnych pokojów.
 W parę minut potem ukazał się rozpromieniony jej ojciec. Choroby nie znać było na nim.
 — A, kochany Edku! — zawołał — dobrze, że cię widzę... Panowie się nie znają? — spytał prędko, patrząc na Kazimierza. — Pan dyrektor fabryki, nasz kuzyn Edmund...
 — Miałem szczęście widzieć już pana — odparł Edzio z eleganckim ukłonem.
 — Mam do ciebie niesłychanie ważny interes, wejdź więc proszę cię do mego pokoju — mówił Hipolit. Następnie, zbliżywszy się do Kazimierza, wziął go pod rękę i dodał półgłosem:
 — Wybaczy pan, że muszę na chwilę odejść z kuzynem, ale dziś jest dzień wyjątkowy... pan to pojmuje?...
 Chemik ukłonił się.
 — Co zaś do naszego rachuneczku, to... w tych dniach...