Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/054

Hipolit w okamgnieniu rozproszył jego obawy, kładąc na stole odpowiednią ilość wizerunków tęczowych i rachunek, z którego okazało się, że ludzie dobrze urodzeni umieją płacić procenta nietylko za miesiące, lecz i za doby.
 — Czcigodny panie Hipolicie! — rzekł Piotr, zgarnąwszy do pugilaresu te wymowne dowody pamięci dłużnika. — Zawsze domyślałem się w panu człowieka honoro... chciałem powiedzieć: szlachetnego. Dziś jednak widzę, że pan umie być i sumien... chciałem powiedzieć punktualnym.
 Kieliszki zostały napełnione.
 — Twoje zdrowie!... słyszysz, panie Piotrze? Twoje zdrowie!... Z przyjaciółmi moimi zawsze się tykam... Czy akceptujesz?
 — Z rozkosznem uniesieniem! — odpowiedział Piotr, przyciskając ręką kieszeń z pugilaresem.
 Wypito i znowu nalano.
 — Jako zaś dowód, że istotnie jestem twoim przyjacielem, opowiem ci, iż wymówiłem dom mój Edmundowi, dowiedziawszy się o awanturze, jaką ci śmiał wyrządzić.
 Piotr zrobił grymas, jakby go chinową miksturą uczęstowano, i odparł:
 — Lekki to chłopiec!...
 — Powiedz: łotr!
 — Łotrzyk, łotrzyk!,..
 — Nazwij go infamisem!
 — Właśnie z ust wyjął mi pan ten wyraz.
 — No! tylko bez panów, kochany Piotrze!... Za trwałość naszej przyjaźni!
 — Miljon kroć sto tysięcy wieków! — krzyknął już zarumieniony kapitalista.
 Szedł czwarty kieliszek, nieco większy od naparsteczka.
 — Wiesz co, kochany! — zaczął po namyśle Hipolit. — My, to jest ja i Melcia, która... która cię wysoce szanuje, żebym nie powiedział: uwielbia...