Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/055

 — Anioł! — przerwał Piotr.
 — Masz racją!... zdrowie tej dziewczyny, jedynej naszej pociechy!...
 — Niech ją Bóg błogosławi! — zawtórował Piotr i wypił tak, że aż się zachwiał na krześle.
 — Otóż umyśliliśmy, powierzyć... tobie... naszemu przyjacielowi... nasze kapitały! Przyjmujesz?
 Kapitalista spoważniał.
 — A co ja z niemi zrobię?
 — Będziesz nam procent płacił.
 — Jakiżbyś pan... to jest ty, mój przyjacielu!... jakiżbyś mieć pragnął?
 — Dwudziesty... — odparł Hipolit, bystro patrząc mu w oczy.
 — Tymczasem... niepodobna. Dziś wszystkie interesa w zastoju... Ale — dodał po chwili — za twoją ufność... przyjaźń... szlachetność... dam ci dwunasty! — Rzekłem.
 Obaj panowie milcząc, na znak zakończenia targu uderzyli się w dłonie.
 — Tylko uważasz — zaczął Hipolit — kapitalik mój jest niewielki... Dziesięć do dwunastu tysięcy rubli.
 — Co, to niewielki? — przerwał Piotr. — Ja, kiedym był w Krakowie, bo ja z Krakowa pochodzę... Tak!
 — Znać to! znać!...
 — Kiedym tam był, z desperacji zacząłem sprzedawać drobiazgi po hotelach. I patrzaj. Przychodzę do jednego, gdzie stał książę... Rwę zatem do samego pana i mówię: Niech jaśnie oświecony książę kupi co... Przeciem ja katolik, wart wsparcia!... On mi w oczy popatrzył (już z Bogiem spoczywa!) i mówi: — „Kiedy tak, to masz, durniu!...“ — i dał mi nowego węgierskiego dukata. Z tym dukatem zacząłem, jak zdrowia pragnę!... nie z dwunastoma tysiącami rubli. Ale przytem miałem wielki, nadzwyczajny skarb: uczciwość!...
 — No, i przemysł — dodał Hipolit.