Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/056

 — Taak!... i przemysł...
 — Rządność, oszczędność...
 — Rozumie się!... Bez tego nanic majątek.
 — Przezorność, punktualność... Naleję ci?
 — Ehem!... proszę... proszę... Tak! punktualność, to fundament.
 — Kiedy tak — mówił pan Hipolit — więc, wiesz co?... Oto ażeby także zacząć z małem, dam ci... sześć tysięcy rubli.
 — Siedemset dwadzieścia rubli procentu rocznie — rachował Piotr.
 — Tam do licha! Ja za samo mieszkanie sześćset płacę.
 — To weź lokal mniejszy!
 — Nie wypada! przecież córkę muszę wydać zamąż...
 Piotr zadumał się.
 — Czcigodny panie!... chciałem powiedzieć: drogi Hipolicie — rzekł — małżeństwo to jest taka rzecz święta, że dla niej — jeden nawet pokój wystarczy. Zresztą, zostaje ci przecie kilka tysięcy rubli gotowizną w rękach.
 Pan Hipolit potarł czoło, jakby go natłok myśli niepokoił, potem spytał nagle:
 — A możebyś ty się z Melcią ożenił? Człowiek szlachetny, rozumny...
 — Co mnie po tem!... — odparł z dobrodusznym śmiechem kapitalista.
 Pan Hipolit postrzegł, że zrobił głupstwo, poprawił się więc:
 — No, ja tylko żartowałem... tak po przyjacielsku... Rozumiesz przecie?... W twoim wieku!...
 Ale i uprzejmy pan Piotr również zapragnął osłodzić swoją gorzką odmowę, odpowiedział zatem:
 — Naturalnie, że rozumiem!... Bah!... gdyby podobna rzecz mogła się stać naprawdę, pojmujesz jakiby to był zaszczyt dla mnie...
 — Kochany przyjacielu! — odparł Hipolit, badawczo pa-