Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/096

 Babcia zwolna posunęła się ku szybom i zrobiwszy z ręki daszek nad przygasłemi oczyma, spojrzała w stronę koni, które biły kopytami i wyrzucały łby wgórę. Chwilę zatrzymała się w tej postawie, a potem nagle spuściła zieloną roletę.
 Niedługo niańka plotkarka, która przez szczelinę między oknem i roletą zaglądała do pokoju, pobiegła do pani młodszej z wielkim krzykiem.
 — Proszę jaśnie pani — mówiła prędko — pewnie już konie w domu zostaną, bo pani starsza dobywa pieniądze ze szkatułki.
 — Głupstwa gadasz! — zgromiła ją synowa.
 — No, niechże jaśnie pani pójdzie i sama się przekona.
 I poszły razem sługa i pani pode drzwi babki zaglądać przez dziurkę od klucza.
 Istotnie przy stoliku w głębi pokoju siedziała tyłem do nich odwrócona staruszka, zajęta przepatrywaniem wnętrza sporej szkatułki, obitej skórą dzika i ujętej w mosiężne klamry. Z pokoju dolatywało je ciche szlochanie, oczywisty dowód tego, jak trudno było babce rozstawać się z pieniędzmi.
 — Mateczko! — zawołała w tej chwili synowa — konie już wyprowadzają.
 Krzesło poruszyło się, szkatułka stuknęła, lecz po chwili dopiero odpowiedziała babunia:
 — A niech wyprowadzają, cóż ja na to poradzę?
 — Więc mateczka nie da Jasiowi trzystu rubli?
 Na to pytanie babka nie odpowiedziała nic, tylko szepnęła jakby do siebie:
 — Boże mój! com ja im winna, że mnie tak dręczą?...
 Synowa trochę już obrażona odeszła z pode drzwi i rzekła półgłosem:
 — Jakaż to straszna choroba skąpstwo i co ona z ludźmi wyrabia!...
 Niańka w te pędy dała znać furmanowi, że starsza pani