Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/121

 — Ależ panie!...
 — O panie!... tu niema żadnego ale!... Ja, panie, chcę mieć spokój w domu, ja mam żonę chorą...
 — A zresztą — odezwał się w tych samych drzwiach głos niewieści — choćbyśmy oboje z mężem byli jak najzdrowsi, nie możemy tolerować...
 — Ja, panie, skargę podam! — przerwał głos męski. — Dziewczyna lata, drzwi zostawia otwarte...
 Skrzypnęły drzwi z prawej, i stanął w nich mężczyzna ze świecą, pytając:
 — Dobry wieczór!... Co się stało?...
 — Pan Euzebjusz bałamuci nam służącą...
 — Ależ, panie! — krzyknął Euzebjusz — daj mi pan spokój!... Ja czem innem mam głowę zajętą: mój przyjaciel w tej chwili się zabił...
 — Kto? — krzyknęła dama z lewej.
 — January!...
 — January? — powtórzyły dwie damy z prawej.
 — Ten, co się o Amelją starał — objaśniła dama z lewej.
 — Ależ nie! — zaprotestowała jedna z dam po prawej — on się starał o Zosię i mówił nawet do kilku osób, że jeżeli ona go odrzuci, to sobie życie odbierze.
 Na drugiem piętrze zrobił się ruch.
 — Kto się zabił? — zawołano z góry.
 — January! rachmistrz od bankiera Gotlieba!
 — To ten rachmistrz, co obok mnie mieszkał, Euzebjusz? — pytano z góry.
 — Ależ ja żyję! — krzyknął zaniepokojony Euzebjusz.
 — Więc któż się zabił?... Czy w naszej kamienicy?...
 — Ale nie, w innej!
 — Aha!... Dobranoc!... Przepraszam!...
 — Pan ma jednak dziwne usposobienie — rzekł mężczyzna z lewej strony.
 — Dlaczego? — spytał Euzebjusz.