Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/145

 Robek nadstawił ucha.
 — Nie słyszę nic! — rzekł stanowczo.
 — Jakto, więc nie słyszy pan tej przeraźliwej harmonijki?
 — A... No, to żaden hałas, on tak gra po całych dniach...
 — Widzi pan! — przerwał triumfująco Wioliński.
 Istotnie harmonijka grała tak zawzięcie, że aż się płakać chciało.
 Robek otworzył lufcik.
 — Kości kupuję!... Kości!... — doleciał głos z podwórza.
 — A co?... czy spokojny dom?... — pytał Wioliński, podkręcając wąsika.
 — Cicho, ty hultaju! — wrzasnął Robek na chłopca. — Piotrze! — zawołał stróża. — Jak mi ten łotr kwiknie kiedy na swojej harmonji, to mu ją o łeb rozbiję...
 Harmonijka, stęknąwszy żałośnie — umilkła.
 — Jezus! Marja! — odezwał się w podwórzu głos niewieści. — Chłopak już z kwartał gra i nawet ładnie się poduczył, a gospodarz dopiero mu dziś zabrania...
 Robek był ciężko zmartwiony i mówił, nie patrząc na młodzika.
 — Złej tanecznicy i fartuch zawadzi! Ale mniejsza o to... Jak mi zdrowie miłe, nie zważałem na harmonijkę... Odtąd będzie już pan miał spokój jak w grobie, jak w klasztorze... Choć swoją drogą nie wierzę, abyś pan za życia skończył ową sonatę, czy jak tam...
 Lekceważenie jego genjuszu ubodło Wiolińskiego.
 — Panie! — rzekł — słowo honoru daję, żebym ją ukończył, gdybym znalazł chociaż godzinę ciszy...
 Robek obu pięściami w stół uderzył:
 — Co?... — zawołał. — Godzinę ciszy w moim domu?... Lata całe... wieki, panie Wioliński, ciszy... Głową ręczę!...
 — Słyszałeś ty coś podobnego?... — zapytał nagle majora.