Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/146

 Major wyciągnął szyję, co widać nie musiało być dobrym znakiem, bo gospodarz spuścił nagle z tonu i rzekł:
 — Aha!... panowie się nie znają? Przepraszam! Pan Wioliński — major Rombalski... Godzinę ciszy!... W moim domu!...
 Młodzik ukłonił się, major podniósł brwi.
 — Pan Woliński? — powtórzył zamyślony major. — Woliński?... Znałem pańskiego dziadka. Kula urwała mu nogę. Skonał na moich rękach. Dziecko prawie... miał szesnaście lat!...
 — W takim razie nie mógł być moim dziadkiem — odparł Wioliński.
 Major uważnie popatrzył na niego.
 — A prawda — rzekł — co za nieuwaga!... On miał lat szesnaście, a panu idzie już chyba pod trzydziestkę... Z którychże pan Wolińskich?...
 Argumentacja majora o tyle mętna, o ile niewczesna, irytowała Robka, który rzekł:
 — Widzisz Ignasiu, nieboszczyk, mając lat szesnaście, nie mógł mieć syna, a zresztą to nie pan Woliński, tylko — Wioliński!... Nazwisko pochodzi od nut, co to wiesz: jedna jest bas, a druga wiolin. Komponuje też kawałki muzyczne i mówi, że w moim domu nie znajdzie godziny ciszy...
 — Słowo honoru, że tak!... — wtrącił młodzik.
 — A ja słowo honoru daję, że w moim domu znajdziesz pan tysiąc... miljon lat ciszy!... — krzyczał zaperzony Robek.
 Major podniósł rękę.
 — Ależ panowie!... — rzekł.
 — Uspokój się!... — przerwał strwożony Robek. — Powiedz, czego chcesz?... tylko się nie unoś... Nie warto!...
 Wioliński patrzył na nich jak na warjatów.
 — Ależ panowie! — mówił major — nie szafujcie honorem o byle głupstwo, tylko załóżcie się, jak ludzie poważni...
 — Trzymam! — krzyknął Robek. — Jeżeli pan Wioliński