Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/149

 — Ha! trudno — rzekł, usłyszawszy to, Wioliński. — Siadam do fortepianu, ale jeżeli nie będę miał godziny spokoju...
 — Robek daruje panu czynsz półroczny — zakończył major.
 Gospodarz uśmiechnął się gorzko, nie dlatego, aby wątpił o wygraniu zakładu, lecz z powodu bezczelnej rezygnacji Wiolińskiego, która uwłaczała domowi i świadczyła jak najgorzej o umyśle i sercu młodego człowieka.
 „Co za upór! — pomyślał Robek. — Pięćdziesiąt lat mieszkam tu, a on chce mi dowieść, że niema godziny spokojnej. Pod mojem okiem i wobec mojej sprężystości!“
 Wioliński siadł przy fortepianie, a major spojrzał na zegarek. W tej chwili było istotnie cicho.
 — Słychać, jak leci mucha w trzecim pokoju! Uważasz? — spytał Robek majora.
 — Cicho! — rzekł Rombalski.
 — Jakto, więc mówić nie można?
 — Pst!...
 Muzyk uderzył parę akordów.
 — Sonata! — rzekł Robek, trącając Rombalskiego.
 — Zakład — szepnął major.
 Ruchliwy gospodarz począł się krzywić.
 — Może w szachy zagramy? — spytał.
 — Tylko w szachy!
 Sprowadzili przybory, usiedli i otoczyli się kłębami dymu.
 Po kilku minutach gry, major wziął Robkowi laufra.
 — Co to jest? — zawołał gospodarz.
 — Strzelec wzięty! — odparł chłodno major.
 Robek umilkł, lecz chcąc ulżyć swemu oburzeniu, począł walić o szachownicę pionami tak gwałtownie, że Wioliński wstał od fortepianu.
 — Czy to już godzina? — zapytał Robka.
 — Albo co?
 — Ciszy niema! — odparł z uśmiechem muzyk.