Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/153

 — Ach! jeżeli takie zakłady robicie panowie, to bardzo dobrze!... — zawołała, całując ojca w rękę.
 — Ale idź i nie przeszkadzaj panu Wiolińskiemu — rzekł ojciec.
 — Nie panie! — odezwał się Wioliński — ja w takich warunkach nic nie zrobię. Natchnienie mnie odbiegło...
 — Wiem, z winy Helenki!
 — Uchowaj Boże! Panna Helena wcale mi nie przeszkadzała, ale kiedy się pan zaczął gniewać...
 — Basta! — przerwał major. — Ponieważ on się gniewał, więc liczmy na nowo. Minuta po wpół do piątej!...
 — Na nowo!... na nowo!... — krzyczał Robek. — Pokażę panu, że w moim domu jest cicho i że kto ma ochotę, może nietylko komponować, ale nawet płacić za lokale...
 — Piasku białego wiślanego!... piasku!... piasku!... — doleciał piskliwy głos z podwórza.
 — Ma pan ciszę! — rzekł Wioliński.
 Robek skoczył do okna.
 — Precz stąd, hultaju! — krzyknął na piaskarza. — Kości ci pogruchoczę.
 — Prędzej się panu sadło rozleje! — odparł hardy łobuz.
 — Kryminalisto!... ja ci dam!... — wrzeszczał Robek. — Stróżu!... Piotrze!...
 Chłopiec uciekł, obrzucając klątwami podwórze.
 — Ha, łajdak! — westchnął nieszczęśliwy gospodarz. — Już on tu więcej nie przyjdzie. Komponuj pan, panie Wioliński... Jazda!...
 — Pięć minut po wpół do piątej! — rzekł major.
 — Dokądże to będzie trwało? — spytał Wioliński.
 — Do śmierci, panie!... Cisza do końca świata! — odparł Robek.
 — Ale kiedyż się zacznie?
 — Już się zaczęła.