Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/154

 Istotnie na ganku drugiego piętra zaczęła się... kłótnia między praczką i służącą.
 — To nasz sznur! — krzyczała jedna. — Kupiłam go w maju, był nowy, taki sam... Dwa razy przechodził przez górę...
 — A ten i razu nie przejdzie! Co mi tu pani będzie złodziejstwo zadawać?...
 — Nie przejdzie, boś go pani napół rozcięła....
 — Więc ja pani ukradłam?... O, żeby mnie i panią nagła śmierć... jeżeli to prawda!...
 — Głupiaś pani! Żeby panią za każdy statek ukradziony śmierć spotykała, tobyś już na drugi dzień po urodzeniu smołę gorącą chlała w piekle!...
 Baby krzyczały tak, że aż się dom trząsł.
 — Cicho tam... — wrzasnął Robek przez okno.
 Baby nie zważały na niego, prowadząc dalej swoje. Wówczas zdesperowany gospodarz wybiegł z pokoju i podążył na górę.
 Wkrótce po jego wyjściu usłyszano krzyk jeszcze większy, a potem gwałtowne zatrzaskiwanie drzwi i zamków. Niebawem Robek wrócił zirytowany jak Belzebub.
 — Graj pan, panie Wioliński!... teraz już jest cisza!... — wołał nieugięty gospodarz.
 Major podniósł brwi.
 — Kochany Józiu!... — rzekł.
 — Kochany Ignasiu!... — przerwał Robek — tylko się nie irytuj. Jak cię poważam, niema o co!
 — Ależ ja się nie irytuję...
 — Uspokój się... panuj nad sobą!... — błagał Robek.
 — Chcę ci coś powiedzieć...
 — Dobrze, ale później!... Teraz ochłoń trochę...
 Major jeszcze raz ruszył brwiami i usiadł.
 — Graj pan! — szepnął Robek do Wiolińskiego — bo major wściekły... Ledwie go powstrzymać można od wybuchu!