Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/158

 Robek stropił się.
 — Jeżeli pan — prawił dalej muzyk — koniecznie chce utrzymać zakład, z którego ja radbym się już wycofać, w takim razie czekam najdłużej do szóstej. Do tego czasu mogą nam przerywać, ale potem — daruje pan...
 — Racja! racja! — rzekł major — chociaż gdybyś Józefie chciał posłuchać mnie...
 — Mój drogi — przerwał Robek — zgadzam się na wszystko, lecz proszę cię, abyś się wmieszał do sprawy dopiero wówczas, gdy ja sam tego zażądam. W tak wyjątkowych warunkach nadmiar gwałtowności może nas zaprowadzić zbyt daleko. O!... lepiej posłuchaj, jaka teraz cisza!... Masz pan, panie Wioliński, sam się przekonaj...
 Z podwórza zawołano:
 — Panie gospodarzu!... panie Robek!...
 — Czego chcecie u djabła? — spytał Robek, wytykając głowę oknem.
 — Piotr stoi w bramie i okrutnie woła pana do siebie... Mówi, że mu pan nie kazał odchodzić...
 — No, no! niech przyjdzie... Co to może być?...
 Wezwany stróż ukazał się na podwórzu z miną wielce przestraszoną.
 — Panie mój — wołał do okna — czy pan kazał komu wynieść rzeczy od siebie?... Bo tu jakiś szedł z dużem zawiniątkiem i mówił, że pan mu kazał... Chciałem pogonić, bo mi się nie widziało, ale uciekł, a ja od bramy odejść nie mogłem...
 Major już był w przedpokoju, za nim podążył Wioliński.
 — Mój paletot ukradli!... — krzyknął artysta.
 — I mój!... — powtórzył major.
 — Co wy mówicie? — jęknął Robek. — O hultaj stróż!...
 Do przedpokoju wbiegła zapłakana Helenka.
 — Ach, tatku, zgubiłam mój kreton! — zawołała, wybuchając płaczem.