Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/160

 — Teraz tatko musi się pojedynkować? O Boże?...
 Tatku! — zawołała do wchodzącego Robka — tatko nie będzie się pojedynkował, ja nie chcę, ja umrę!...
 W przedpokoju ukazały się dwie baby, krzyczące jedna przez drugą:
 — To tak!... to porządne panowie będą teraz uczciwe kobiety na strychu zamykali jak złodziei?... Dobrze!... pójdziemy do sądu...
 Robek upadł na fotel i schwycił się za głowę. Płacząca Helenka uklękła przed nim i mówiła:
 — Tatko nie będzie się pojedynkował!... O Boże!... czyż podobna pojedynkować się w tym wieku!...
 — Co ty mówisz?... Z kim ja się mam pojedynkować? — pytał nieszczęsny Robek.
 Helenka podała mu kartkę.
 — O, pójdziemy do sądu! — krzyczała jedna z bab. — To nie te dziś czasy, mój panie, żeby ci co mają kamienice więzili ludzi niewinnych!...
 Szczęściem dalszy wylew elokwencji przerwał Wioliński, który wróciwszy z niefortunnej pogoni za złodziejem, przy pomocy rewirowego wyrzucił obie damy z przedpokoju.
 — Cóż? — spytał major artysty.
 — Ani śladu! przepadł jak kamień w wodzie z naszemi paletotami! — odparł Wioliński.
 Robek w tej chwili zerwał się z fotelu.
 — Tatku!... ojcze!... — błagała Helenka — tatko nie będzie się pojedynkował.
 I mówiąc to, całowała ojca po rękach.
 — Za pozwoleniem! — odezwał się major — dajcież mnie choć teraz przemówić...
 — Mów, rób co chcesz!... — krzyknął Robek. — Nie będę cię już powstrzymywał... siły mi już nie starczą do oganiania się przed tą całą zgrają i do hamowania ciebie...
 — Mój kochany! — zaczął major — pozwól sobie przede-