Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/161

wszystkiem powiedzieć, że kwasu tego narobiła twoja gwałtowność. Dziwię się, że człowiek w takim wieku może dopuszczać się podobnych wybryków i ostrzegam cię, że jeżeli się nie pohamujesz...
 — Ja mam się hamować, ja? — pytał Robek. — I ty mi to mówisz?...
 — Czy nie mam prawa?
 — Rozumie się, że nie masz... Ja ani na chwilę nie straciłem zimnej krwi i o tem tylko myślałem, ażeby ciebie od awantury powstrzymać...
 — Ty mnie? — pytał zdziwiony major.
 — Jeżeli nie wierzysz mi, to pytaj Helenki, pytaj pana Wiolińskiego... Oni widzieli, jak pracowałem nad tem, aby cię powstrzymać od dzikiego wybuchu...
 — Mnie?...
 — Naturalnie! Ile razy dostrzegłem w tobie cechy zbliżającej się pasji, prosiłem, błagałem cię, uspakajałem...
 — Ależ człowieku, tyś mi mówić zabraniał!...
 — To! to... właśnie!... — krzyknął Robek. — Wybuchnąć ci zabraniałem.
 — Powiadam ci, żeś mi mówić zabraniał i wyszedłeś na tem najgorzej.
 — Jakim sposobem?
 — Takim — odparł major — że ja, widząc na co się zanosi, chciałem ci zaproponować, abyś nie posuwając rzeczy do ostateczności, uznał zakład za przegrany. Ale ty nie dałeś mi przyjść do słowa!...
 Robek załamał ręce.
 — Mój kochany majorze, ty siebie nie znasz... Najlepiej więc zapytaj pana Wiolińskiego, jaką miałeś minę, kiedym cię reflektował?
 — W istocie — odezwał się Wioliński — pan major miał taką minę, jakby chciał reflektować pana, panie Robek...
 — Mnie?... z jakiej racji?