Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/168

 — Gdzie pan wyjeżdża na lato?
 — Nigdzie nie wyjeżdżam, a przynajmniej nie myślę o tem.
 Dama zauważyła, że się Norciowi humor szybko poprawia.
 — Dobrze pan dziś wygląda.
 — A prawda! jak dezerter z Powązek — odparł Norcio już wesoło, a potem dodał:
 Może pani zje ze mną lodów?
 — Mam zwyczaj jadać same lody! — odpowiedziała dama, zarumieniona z oburzenia.
 „Czego ona u djabła taka dziś kwaśna?“ — pomyślał zaniepokojony Norcio i wnet rzekł głośno:
 — W cukierni moglibyśmy się dowiedzieć o tem, co grają...
 — Wolę przeczytać afisz.
 „Tej kobiecie coś jest — medytował Norcio. — Jeszcze mi nigdy nie odpowiadała tak szorstko.“
 — Więc pani będzie dziś w teatrze?
 — A pan będzie?
 — Ja?... mam zamiar...
 — Zatem — ja nie będę.
 „Jezus Marja! — dziwił się Norcio w duchu. — Co się jej stało? Przecież nic złego nie zrobiłem?“
 — Jakże się miewa szanowny mężulek pani i jej miłe dzieciaczki? — spytał głośno.
 — Właśnie mąż czeka na mnie z dziećmi przy głównej bramie — odparła dama i skinąwszy mu nietyle głową, ile raczej powiekami, odeszła w stronę wodotrysku.
 Teraz Norcio, zdumiony w najwyższym stopniu, spojrzał po sobie. Zzieleniał i uderzył się w czoło.
 Jeden z guzików jego garderoby znajdował się nie na właściwem miejscu!
 — Jakież ze mnie bydlę! — mruknął, aż się paru przechodniów obejrzało. — Co za nieuwaga! Śmiertelnie obraziłem kobietę!