Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/172

 — O niewątpliwie! Ja sam znam między Żydami ludzi bardzo comme il faut, z zacnym charakterem.
 Norcio musiał przyznać w duchu, że nigdy jeszcze tak miłego towarzysza nie spotkał. Wszyscy jego znajomi spierali się z nim o byle co, na każdym kroku, ten zaś — miał dziwnie zgodne z nim opinje.
 To też ku własnemu zdumieniu Norcio rzekł:
 — Zjesz pan ze mną lodów?
 — Właśnie chciałem wam w tej chwili zaproponować — pochwycił Plunio.
 — W tej chwili nie pan mnie, ale ja panu chciałem proponować, ja więc mam pierwszeństwo!... — przerwał mu Norcio dobitnie.
 — Ależ naturalnie, rozumie się! — zawołał Plunio. — Zawsze, wszędzie i we wszystkiem ustępuję wam pierwszeństwa.
 Przy lodach Norcio opowiedział Pluniowi o swoim psie, który mu się wściekł, o lokaju, który go okradł, i o gospodarzu, który mu komorne wymówił. Zakończył zaś tak:
 — Chciałbym się z domu tego hultaja natychmiast wyprowadzić, choć to środek kwartału, ale cóż — kiedy nie mam mieszkania!
 I posmutniał.
 Plunio aż skoczył na krześle.
 — W tym domu, gdzie ja mieszkam, jest na pierwszem piętrze pięć pokoi w każdej chwili do wynajęcia.
 — Potrzebuję trzech...
 — Cudownie! — zawołał Plunio. — Wy weźmiecie trzy, a ja od kwartału dwa.
 — Nie lubię, jak mi się kto szwęda po mieszkaniu.
 — To też możemy jedne wspólne drzwi zamknąć na klucz.
 Norcio pomyślał.
 — Byłoby to dobrze, ale ja nie lubię przeprowadzki.