Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/178

przecie jakichś kilkudziesięciu tysięcy rubli nie można nazywać majątkiem, i w dodatku gra jeszcze w karty!
 — Ależ on jest najzacniejszym człowiekiem — przerwał Plunio. — Kobieta, któraby jego żoną została...
 — Uprzejmie dziękuję za taki nabytek! — zakończył finansista.
 Od tej pory Norcio zauważył, że bogaty przemysłowiec traktuje go ozięble, a panna Idalja bywa przy nim dziwnie roztargnioną. Ponieważ Zgrzytowicz miał dumę syna hrabianki Gęgalskiej, wnet więc zerwał z tym domem stosunki, a na Idalją nawet nie patrzył na ulicy.
 Zato węzły sympatji, łączące go z młodą mężatką, zacieśniały się coraz bardziej. Widywali się często, a pani rumieniła się przy nim i okazywała mu dużo życzliwości.
 Pewnego dnia, gdy znalazła się sam na sam z Pluniem, zapytała go:
 — Czy pan nie uważa, że pan Norbert od niejakiego czasu jest mizerniejszy? Może ma jakie ukryte zmartwienie, a może chory?
 Liczyła na to, że Plunio zły wygląd swego przyjaciela złoży na karb cierpień sercowych. Zawiodła się jednak, powiernik bowiem Norcia rzekł:
 — Rzeczywiście jest trochę osłabiony skutkiem bezsenności.
 — Więc nie sypia? Rozdrażnienie nerwów?
 — O niech się pani uspokoi! — błagał ją Plunio. — Widzi pani, przyczyna jest bardzo prosta, ale... nie wiem, jakby to powiedzieć...
 — Niech pan mówi otwarcie — szepnęła dama. — Czy miłość?... — dodała.
 — I to nie.
 — Więc cóż? niech mnie pan nie dręczy!
 — Powiem wszystko, ale tylko dla uspokojenia pani, która... tyle mego przyjaciela obchodzisz...