Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/181

 — Ależ wynoś się do potępienia! O moje zęby! — jęczał Norcio.
 — Więc zęby cię bolą.
 — Jakiś ty osioł! Kiedy mówię: zęby, to już nic innego nie może mnie bolić tylko zęby! — wrzasnął Norcio.
 Plunio utopił w nim spojrzenie tak pełne współczucia i innych kojących własności, że widać pod wpływem tego moralnego chloroformu, ból Norcia zmniejszył się. Chory westchnął, potarł czoło i szczękę, a potem — spojrzawszy na zmaltretowanego przyjaciela, rzekł spokojniej:
 — Zbeształem cię trochę? Przepraszam cię. Ale żebyś wiedział, jak te szelmy bolą!
 — Wiem — odparł Plunio — mam przecie trzy zęby spróchniałe.
 — Aj! — jęknął Norcio.
 — Znowu boli?
 — Świ... świdruje! Gwałtu... wścieknę się!
 W tej chwili kapryśny ból znowu minął.
 — Kochany! — szepnął Plunio — dam ci radę.
 — Jaką?
 — Każ go wyrwać.
 Norcio spojrzał ponuro.
 — Nie głupim! — rzekł.
 — Dlaczego? — spytał Plunio błagalnym tonem.
 Ponieważ cierpienie ustało, Norcio więc usiadł na łóżku i począł mówić:
 — Słuchaj! Rok temu bolał mnie ten sam ząb. Fuu! Zdecydowałem się rwać, ale kiedy poszedłem do dentysty i zobaczyłem taką masę szczypców, haków, kluczów, trybuszonów... oj gwałtu! Ustał ból, jakby go ręką odjął. Mój Pluniu, podaj mi ręcznik i przysuń spluwaczkę.
 Ostatnią wolę przyjaciela Plunio święcie wykonał.
 — Wróciłem do domu — ciągnął Norcio. — Cały dzień było mi dobrze. Ale w nocy zabolał mnie znowu tak, że osza-