Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/185

 — Pluniu! — krzyczał Norcio.
 — Rwij pan!
 Coś zgrzytnęło, jakby kto orzech gryzł i nie mógł zgryźć.
 — Aj! aj! aj! — jęczał Plunio.
 — Mocno siedzi! — zauważył dentysta.
 Znowu zgrzytnęło.
 — Aj! oj! oj!
 — Pluniu! ja się wścieknę... — lamentował Norcio, biegając po pokoju i zatykając uszy.
 — Dziwnie mocny ząb! — mówił spocony dentysta.
 Teraz zgrzytnęło na dobre.
 — Gwałtu! — wrzasnął Plunio.
 — Trzy! — rzekł triumfująco dentysta. — Niech pan dobrodziej usta wodą...
 W tej chwili do najwyższego stopnia rozdrażniony Norcio upadł na kanapę i zemdlał.
 Dentysta zadzwonił na służącego i obaj zaczęli trzeźwić Norcia, który wkrótce przyszedł do siebie, ale dostał dreszczów.
 Zbolały Plunio siedział tymczasem nad miednicą i rzewnie biedak płakał. Rzeczywiście rwanie odrazu trzech zębów należy do przykrych operacyj.
 Norcio jęczał ledwie dosłyszanym głosem:
 — A niechże was pioruny spalą, z waszem dodawaniem mi odwagi... Tydzień będę chorował... Wolę śmierć niż rwanie zęba... Jestem rozstrojony, zabity!
 — A widzisz! wygrałem... trzysta... rubli... — łkał Plunio.
 — Istotnie — zauważył dentysta — nie jest to trafny uspakajający środek rwać przy kimś zęby, ale dla szanownego pacjenta mego było to niezbędne. Jabym jeszcze głosował za dwoma innemi i za wprawieniem szczęki.
 — Owszem, będę pana o to prosił — odpowiedział Plunio — a teraz dziękuję i...