Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/189

 Trzeba wiedzieć, że Norcio, w miarę jak mu wątroba rosła, podejrzewał coraz większą liczbę ludzi o chęć zasadzania się na całość i bezpieczeństwo jego osoby. Powodu, dla którego mieliby tak robić, nie wiedział, odgadywał jednak, że chętnie zrobiliby to — „przez podłość,“ czyli z amatorstwa.
 Nadciągnął wieczór długi i nudny. Franuś patrzył zpodełba na Norcia, a Norcio na Franusia. Plunio rozmawiał z panną Cecylją i chwalił jej ogródek, jej suknią, jej sposób noszenia włosów, słowem — wszystko, co do niej należało. Ojciec Cesi chodził zafrasowany i ziewał.
 Przed jedynastą Franuś znikł, a wkrótce po nim Norcio i Plunio pożegnali towarzystwo i udali się do pokoi gościnnych.
 Na progu przeznaczonej dla niego sypialni, zirytowany Norcio nagle zatrzymał się, słysząc, że ktoś rozmawia.
 Poznał głos Frania, który wypytywał służącej:
 — Cała pościel czysta?
 — A ino? — odparła służąca.
 — Okienicę zamknęłaś?
 — A jużci.
 — Zapałki tu są?
 — Co nie mają być.
 — No, to teraz przynieś wody w miednicę i w karafkę. A tylko o szklance nie zapomnij.
 Służąca wyszła i otarła się o Norcia, który z zaiskrzonemi oczyma wbiegł do pokoju.
 — Co pan tu robisz? — zapytał Frania.
 — Cóż mam robić? Zobaczyłem, czy wszystko w pokoju pańskim jest jak być powinno.
 — A nadewszystko — czy jest woda do picia! — ryknął Norcio.
 — Dobranoc panu! — odparł Franuś, wykręcając się na pięcie, i — wyszedł.