Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/195

 Ziemia w tej chwili wydała mu się bardzo niepewną podstawą ludzkiej egzystencji.
 Ktoś wziął go pod rękę, postawił o kilka kroków od jakiegoś drzewa, wcisnął pistolet w garść i szepnął:
 — Trzymaj się dobrze!
 Potem lekarz zabrał głos i wypowiedział dość nudną mówkę. Skutek jej był ten, że Norcio skierował lufę pistoletu ku głowie Plunia.
 Plunio trzymał pistolet lufą na dół, a ujrzawszy tak wyraźny dowód niewdzięczności swego przyjaciela, drgnął.
 Huknął strzał. Plunio zachwiał się i upadł.
 Teraz Norcio zamknął swój wystrzelony pistolet.
 Lekarz pobiegł do Plunia, a najstarszy wiekiem sekundant rzekł:
 — Moi panowie! Sprawa jest skończona, ponieważ jeden z przeciwników został ranny.
 — Ale on się sam ranił! — krzyknął Norcio. — Strzelił sobie w nogę ze strachu.
 Sekundanci milczeli. Lekarz odprowadził Plunia do karety.
 — Czy bardzo ranny? — spytano na odjezdne lekarza.
 — Zdaje się, że w mały palec.
 Gdy chory odjechał, Norcio zwrócił się do sekundantów:
 — Więc panowie sądzicie — spytał — że ja nie mam już prawa strzelać się z tym infamisem?
 — Przeciw tytułowi infamisa protestuję! — rzekł najstarszy z mężczyzn. — Wszyscy wiemy, że pan Kichalski wolał się ranić, aniżeli strzelać do tego, który przed dwoma dniami nazywał się jego przyjacielem.
 — Tak! tak! — powtórzyli inni.
 — Więc on, w oczach panów, dlatego że ranił się w nogę, jest człowiekiem przyzwoitym i uczciwym przyjacielem?
 — Spodziewam się! Naturalnie! — odpowiedziano.
 — Ha! kiedy tak, to patrzcie! — rzekł Norcio.