Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/197

 — Dosyć panie! Będę i ja równie szczerą i powiem panu, że życzliwość moją, serdeczną, dozgonną życzliwość, posiąść może taki człowiek, którego szlachetna dusza nietylko skłonna jest do poświęceń, ale nawet — zapomina o czarnej niewdzięczności innych ludzi. A takiego człowieka już znalazłam...
 — Pani!... aniele!... — zawołał Plunio, upadając przed nią na kolana.
 Został na wsi do końca lata, a w jesieni otrzymał rączkę i posag niedoszłej narzeczonej swego niewdzięcznego przyjaciela.
 O szczęśliwym wypadku tym Norcio dowiedział się z gazet. Zirytował się tak, że aż pobiegł do doktora radzić się.
 — Cóż panu jest? — pytał lekarz.
 — Świat mi obrzydł! — odparł krótko Norcio.
 — Hipokondrja — mruknął lekarz. — Podróżuj pan.
 — Nudzą mnie podróże!
 — Bywaj pan w wesołych towarzystwach.
 — Nie lubię towarzystw!
 — Ożeń się pan.
 — Chybabym zwarjował... Te kobiety!... znam je...
 — Hum! przykry to stan. Więc wystaraj się pan o jakiego przyjaciela.
 — A do piekłabym uciekł, gdyby mi się trafił jaki nowy przyjaciel! To, panie, największa plaga na ziemi ci przyjaciele...
 Lekarz wstał z krzesła.
 — No — kiedy wszystko dla pana złe, to... strzel sobie w łeb!
 — Strzelałem sobie w łeb i spaliło mi na panewce — jęknął Norcio.
 — W takim razie — rzekł lekarz, kłaniając się — racz pan nie zabierać czasu mnie i moim pacjentom. Ja już dla pana nie mam recepty!