Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/210

wał w łaskach, pan Paweł tracił dawne względy, a wdówka drobnym, ale pewnym krokiem zbliżała się do — powtórnej zmiany stanu.
 Swoją drogą, żal jej było adwokata, więc zdecydowała się na ostatnią próbę. Poszła sama do jego mieszkania z prośbą o wydobycie pewnej sumy pieniędzy, ulokowanej na hipotece.
 — Poco się pani śpieszy? — spytał adwokat — lokacja jest pewna, procent dobry, niech więc suma leży — choćby do końca świata.
 — Co mi z tego, kiedy ja gotówki potrzebuję! — odparła wdowa.
 — Na co? — szepnął pan Paweł.
 Pani zarumieniła się, ale rzekła bez wahania:
 — Wychodzę zamąż!...
 Pan Paweł zbladł. Zaczął przewracać papiery leżące na biurku, odchrząknął i... nagle ujął damę za rękę.
 — Pani! — rzekł — czy zamiar pani jest nieodwołalny?
 — Co do podniesienia sumy — tak.
 — A co do oddania rączki swojej... temu...
 — To zależy!... — odparła dama, patrząc na adwokata z nieudaną życzliwością.
 Pan Paweł zrobił postanowienie. Pocałował damę w zgrabną rączkę, klęknął u jej nóg i rzekł:
 — Pani!... Od roku pragnąłem...
 W tej chwili ktoś mocno szarpnął za dzwonek — raz, drugi i trzeci...
 Wybiegł lokaj z przedpokoju, ruszyli się dependenci w kancelarji.
 Ktoś dzwonił, jak na podniesienie.
 — A niechże was djabli porwą! — zaklął adwokat, powstając na równe nogi.
 Dama także podniosła się z fotelu, blada, z okiem błyszczącem. Pozycja jej stała się śmieszną.