Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/223

wokata. Nie dojdziesz tam do wielkich rzeczy, ale, przy pracy, będziesz miał chleb.
 Ciocia Femcia ze skruchą przysłuchiwała się nudnym morałom, a wkońcu poczęła mnie prosić ze łzami, ażebym „wszedł w siebie!“
 — Mój Julciu — biadała — już i ja widzę, że świat nie pozwoli ci zostać poetą, choćbyś nawet miał zdolności. Spełniłam wiernie wolę twojej matki, nie stawiałam ci w niczem przeszkód, robiłeś, co ci na myśl przyszło, i — nie zrobiłeś nic. Sprobujże choć teraz wejść na drogę ludzi zwyczajnych i weź się do pracy, bo...
 Wzruszenie przerwało jej mowę.
 — Widzisz — zaczęła na nowo — mamy tak mało pieniędzy, że przy oszczędności ledwie nam wystarczy na rok. Ja biorę bieliznę do szycia i na siebie zapracuję. Ale co ty poczniesz?...
 Żal mi się zrobiło poczciwej ciotki. Pocałowałem ją w rękę i prosiłem — jeszcze o pół roku cierpliwości.
 — Jeżeli w ciągu tego czasu — rzekłem — nie napiszę nic takiego, coby mi zrobiło sławę i zapewniło dochody, zostanę...
 Nie mogłem dokończyć.
 Moja wiara w siebie tym razem zaniepokoiła ciocię.
 — Czy myślisz dalej pisać „Nerona?“ — spytała. — Mój Julciu, ja słyszałam, że on jest bardzo — nieprzyzwoity...
 — Nie myślę o „Neronie“ — odparłem. — Wezmę się do liryki, ale do tego potrzeba...
 — Pewnie tyle pieniędzy, co i na epopeję? — wtrąciła ciotka.
 — Nie. Potrzeba tylko, ażebym — kochał i był kochanym!
 Ciotka przeżegnała się.
 — Moje dziecko — rzekła — miłość napędza dużo kłopotów, wkłada obowiązki, zabiera czas...
 — Co też ciocia mówi! — zawołałem. — I któryż wielki