Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/229

 Z całej jej postaci widziałem tylko oczy.
 — Dlaczego tak późno? — odezwała się głosem sztucznie stłumionym, opierając mi się na ramieniu. — Od dwu godzin szukam...
 Zejdźmy na bok.
 Uczułem woń konwalij, przypomniałem sobie, że tak samo pachniał list Sfinksa. Milcząc z nadmiaru wzruszenia, uścisnąłem ją za rękę.
 Maska poruszyła się.
 — Pan wiesz, kto jestem? — zapytała spokojnie.
 — Domyślam się — odpowiedziałem, dobrze wiedząc, że jest to mój Sfinks.
 — Domyślasz się pan? I przyszedłeś?...
 — Właśnie dlatego przyszedłem...
 Na kanapce było wolne miejsce. Usiedliśmy tam, a mój Sfinks mówił:
 — Chciałam pana bardzo, ale to bardzo zaintrygować, ale naprzód — spóźniłeś się, a teraz — odkryłeś moje incognito...
 Nie mogłem powstrzymać westchnienia. Opanowała mnie jakaś luba rzewność.
 — Złośliwy dowcip opuścił mnie — ciągnęła dalej. — Jestem tak zawstydzona, że zapewne nic panu nie powiem. A tyle miałam do powiedzenia!... Niechże mi pan doda odwagi...
 — Ja sam przyszedłem tu w nadziei, że do dalszych zapasów z życiem u pani zaczerpnę odwagi.
 — U mnie? — odpowiedziała zdziwiona. — Każde z nas walczy i każde szuka podpory, którą chyba znaleźćbyśmy mogli w...
 Zawahała się.
 — W czem?... dokończ pani!...
 — We wzajemnych życzliwych stosunkach.
 — Tylko?...
 — O czem innem nie marzę nawet — szepnęła.