Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 02.djvu/231

mówią? Czy nie jest to dziwne, że ja, która przysięgłam nienawiść całemu rodzajowi męskiemu, dla pana — zrobiłam wyjątek?... Czy należało mi pisać list, naznaczać schadzkę, a nareszcie w tej chwili — powierzać panu najskrytsze tajemnice, zamiast go złośliwie intrygować?... A pan pomimo to skarżysz się na konwencjonalne wyrazy?...
 — O Sfinksie, chciałbym ci upaść do nóg! — szepnąłem.
 Ona umilkła, a potem rzekła jakby do siebie:
 — Boże! Boże!... tyle szczęścia... I czem na to zasłużyłam?
 Teraz przeszło około nas domino, z którem rozłączyliśmy się na środku sali.
 — Muszę iść — rzekła moja towarzyszka. — Czas przeleciał mi jak mgnienie oka. Mam do pana żal, żeś się spóźnił, ale już nie gniewam się. Te kilka minut zamknęły w sobie więcej aniżeli całe godziny. Jestem zupełnie szczęśliwa, tak szczęśliwa, że aż się lękam...
 Powstała, ściskając mnie za rękę.
 — W każdym innym razie prosiłabym, ażebyś mnie odprowadził...
 — Ależ zrobię to z największą rozkoszą...
 — Nie!... dziękuję... Po tem, co zaszło między nami, muszę być ostrożna, nawet względem siebie samej...
 — Bóstwo moje! — szepnąłem. — Życie ci oddam...
 — Pomówimy o tem kiedy indziej. Dobranoc! — rzekła.
 — Jeszcze chwilkę... Gdzie i kiedy zobaczymy się, ażeby porozmawiać tak szczerze jak dziś?
 Zamyśliła się, a potem odpowiedziała prędko:
 — Kiedy przyjdę do cioci, z kwiatem we włosach, to znak, że wieczór będę u siebie. Dobranoc!
 Pobiegła do swojej przyjaciółki, a ja upadłem na kanapkę, jakgdyby piorun we mnie trzasł.
 Co ona powiedziała o cioci?... U jakiej u djabła cioci ona bywa?