Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/012

Stara kobieta, w czepku z falbanami, podobną była do sowy; zwróciła ku mnie twarz koloru drzewa i okrągłe oczy i śmiejąc się, rzekła:
 — Już ci się chce zbytków!…
 Udawałem, że śpię, lecz nagle ogarnęła mnie taka radość, nie wiem nawet z jakiego powodu, żem zerwał się z łóżka i jednym skokiem usiadłem na karku niańce.
 — A cóżto za zgryzota z tem chłopczyskiem! — irytowała się baba, spychając mnie na podłogę. — Idź zaraz do łóżka, ty sowizdrzale, bo się zaziębisz… Antoś! mówię ci idź, pókim dobra, bo pani zawołam.
 Byłem znowu w łóżku. Wtedy niańka wzięła przed komin moją koszulę dzienną, aby ją wygrzać, a ja tymczasem zdjąłem nocną.
 — Uuu!… ty bezwstydniku paskudny! — gniewała się — żeby też taki duży chłopiec goło chodził… Nie ma to w oczach ambicji za grosz… No — czegóż się znowu ubierasz w nocną koszulę, kiej ci chcę włożyć dzienną?… Antoś, ustatkuj ty się!…
 Potem brała moje majtki; były one zeszyte razem z kaftanikiem. Ażeby ubrać się w nie, należało przez tylne wejście włożyć jedną nogę, potem drugą, a następnie wsuwać ręce w ciasne rękawy.
 — Antoś! stójże spokojnie… — upominała niańka, zapinając mi na plecach cztery guziki. — Teraz se siądź, trza cię obuć. Antoś! trzymaj nogę prosto, bo ci pończochy nie włożę… O widzisz, znowu pęknięty trzewik i zerwany sznurek. Moje nieszczęście z tem chłopczyskiem… Antoś! nie kręć się, bo pani zawołam. Stójże, włożę ci sukienkę. A gdzie pasik? Patrzajcie go, pasik w łóżku!… Jak będziesz taki dokucznik, to cię złapię kiedy i zaniosę do starego za olszynę. On ci da!…
 — Oj! oj! a co on mi zrobi? — odpowiedziałem zuchwale.
 — Nie bój się, nie takim on robił, co ich pogubił do śmierci. Niech Bóg broni każdego grzesznego…