Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/013

 — Ten stary?
 — Jużci on.
 — Ten, co mieszka w chałupce?
 — Jużci tak.
 — Za naszemi polami?
 — A ino.
 — On sam mieszka? — pytałem zaciekawiony.
 — Któżby z nim mieszkał? Od takiego to i złodziej ucieka.
 — Cóż on za jeden?
 — A licho go wie, chorobę! Zdrajca i tyle. Tfu! w imię Ojca i Syna… — mruczała baba, spluwając. — Ma kogo spotkać nieszczęście, lepiej niech jego spotka. Mów pacierz, dziecko, już śniadanie gotowe.
 Ukląkłem i mówiąc pacierz, spluwałem za siebie jak Łukaszowa, bo mi wciąż na myśl przychodził niedobry człowiek, z którym nawet złodzieje nie chcą mieszkać.
 Poszedłem do spiżarni ucałować ręce matki, a tymczasem Łukaszowa zaniosła mi do jadalnego pokoju sitny chleb i talerz żurku, zatartego czosnkiem i zasypanego kaszą hreczaną. Zjadłem go z pośpiechem i zaraz wybiegłem na dziedziniec wystrugać pałasz z gonta. Nimem wyszukał deseczkę, nimem wyostrzył nóż i zatamował krew ze skaleczonego palca, patrzę — a tu wlecze się pan Dobrzański.
 „To nieprawda, ażeby już była jedynasta!“ — pomyślałem rozgniewany i uciekłem schować się za stajnią. Lecz nim ochłonąłem z prędkiego biegu, już słyszę niańkę, jak woła wniebogłosy:
 — Antoś!… Antoś… pan nauczyciel przyszedł.
 — Nie pójdę! — krzyknąłem, pokazując w tamtym kierunku język.
 Wtem odezwała się mama:
 — Antoś!… do nauki…
 Boże, jaki byłem zły w tej chwili! No, ale co robić? Wyszedłem z poza stajni i wlokłem się do domu, pragnąc, ażeby