Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/016

 — Do… brze. A sześć razy dziewięć?…
 — Sześć razy siedem… sześć razy osiem… sześć razy dziewięć — pięćdziesiąt cztery.
 — Do… brze. A kogo najbardziej powinieneś kochać na tym świecie?
 — Boga, ojczyznę, mamę i brata, pana nauczyciela, a potem wszystkich ludzi.
 — Do… brze — odparł pan Dobrzański.
 Chcąc uwolnić się od dalszych badań na wyrywki, raz zapytałem go:
 — A Łukaszowę trzeba kochać?
 — Mo… żna — odparł pan Dobrzański po namyśle.
 — A Walka?
 Nauczyciel spojrzał przez wierzch okularów.
 — Sam przecie mówiłeś, ośle jakiś, że — trzeba kochać wszystkich ludzi… Wszystkich.
 Zwiesił głowę na piersi i po chwili rzekł głucho:
 — Wszystkich — wyjąwszy tych, co nas zdradzili.
 — A kto nas zdradził?
 Pan Dobrzański jakby zaczerwienił się, wziął do ręki tabakierkę, lecz nagle postawił ją i odparł:
 — Poznasz ich, gdy podrośniesz.
 Z piersi jego wymknęło się westchnienie.
 Musiała to być rzecz straszna, której mi nie wyjaśnił; zresztą, choć nic nie wiedziałem, czułem głęboki smutek na samą myśl o człowieku, którego nikt nie powinien kochać. Biedak ten mieszkał niedaleko nas, jego domek widywałem codzień, lecz mimo to, gdybym go kiedy spotkał na drodze, nie mógłbym zdjąć przed nim czapki i powiedzieć: „Dzień dobry panu, a dlaczego pan tak dawno nie był u nas?…“
 Jego u nas nikt nie wyglądał.
 Gdy zegar wykukał pierwszą, wchodziła niańka do naszego pokoju ze stosem talerzy. Książki i kajety w okamgnieniu znikały ze stołu, a ich miejsce zajmował czerwony obrus