Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/017

w białe kwiaty i trzy nakrycia. Po chwili ukazała się mama, a za nią waza barszczu z uszkami i salaterka grochu.
 Pan Dobrzański przywitał się z matką, a gdy zupa już była rozlaną, powstał i odmówił modlitwę: „Pobłogosław, Boże, nas i te dary, które z Twojej świętej szczodrobliwości pożywać mamy. Amen.“
 Potem siadaliśmy i jedli, milcząc. Nim wnieśli drugą potrawę, mama zapytała:
 — Cóż, panie Dobrzański, jak się dziś Antoś sprawował?
 Nauczyciel pokiwał głową, popatrzył na mnie apatycznym wzrokiem i odparł:
 — Tak — jak to on.
 — A co słychać na świecie?
 Pan Dobrzański poprawił stojącego czuba włosów i rzekł nieco ożywiony:
 — Mówią na poczcie, że Francuz zaczyna się ruszać.
 — Czegóż on chce?
 — Jak to czego, mościa dobrodziejko?… — zawołał stary głosem pełnym energji. — Cóżto pani nie wie? Wojny chce…
 — A nam co z tego?
 Pan Dobrzański rzucił się na fotelu.
 — Och, nie gadałabyś pani takich rzeczy przy dziecku! Co nam z tego? Nam wszystko z tego, i basta…
 — Zobaczymy, zobaczymy — odpowiedziała mama.
 — Rozumie się, zobaczymy!… — powtórzył stary z uniesieniem. — Tu niedługo ludzie przestaną w Boga wierzyć! — dodał.
 Oczy mu błyszczały, a na zwiędłą twarz wystąpił silny rumieniec. Wziął w rękę nóż i począł dzwonić w talerz.
 — Dałby Bóg — rzekła znowu matka — żeby się wróciły dobre czasy.
 — Niech-noby nie dał! — mruknął starzec, zaciskając nóż w pięści.
 Matka spojrzała mu ostro w oczy: