Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/028

 — To ja zrobiłem — szeptał kasjer, stukając się palcem w wykrochmaloną koszulę — ja!... Tak należy karać zdrajców.
 — To pan zrobiłeś?... — odezwał się głucho mój nauczyciel.
 — Ja!... Będą teraz wiedzieli — dodał — kto tu znaczy...
 Stary podniósł z ziemi papier i laskę i zabierając się do powrotu, rzekł szczególnym tonem:
 — O, toś pan dużo zwojował!...
 A potem szepnął do siebie:
 — Nie może być inaczej.
 Odprowadziwszy mnie przed nasz dom, pan Dobrzański oddał mi papier i wrócił do siebie. Gdym opowiedział matce, co się stało, pokiwała smutnie głową i rzekła:
 — Straszne to nieszczęście; niech Bóg wszystkich od niego zachowa!...
 Dopiero Łukaszowa objaśniła mnie, że to tak wyszczuto złego człowieka, który mieszka w chacie za naszemi polami.
 Zauważyłem, że od tej pory mój nauczyciel zrobił się posępniejszy i bardziej roztargniony przy lekcjach i że często z goryczą odzywał się do matki o panu kasjerze. Raz nawet, gdy wobec pana Dobrzańskiego pan burmistrz wychwalał kasjera, nazywając go polityczną głową i niebezpiecznym agitatorem, stary nauczyciel, uderzywszy pięścią w stół, krzyknął z gniewem:
 — A ja panu mówię, że to głupiec!...
 — Kto? — zapytał zdumiony pan burmistrz.
 — Ten pański kasjer.
 — Ten wielki patrjota?
 — Wielki cymbał!
 — Poruszył całe miasto!... — mówił zaperzony pan burmistrz.
 — Dyrektor kocich muzyk — odparł pan Dobrzański.