Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/032

 Był to ogromny człowiek, w krótkim łatanym kożuszku i wysokich butach. Gdy zdjął czapkę, ukazały się włosy białe jak mleko. Zwolna postąpił na środek kuchni i stał, milcząc.
 Gospodyni rzuciła na komin łuczywo. Płomień buchnął silniej i oświetlił twarz podróżnego. W tej chwili matka moja cofnęła się ku drzwiom jadalnego pokoju, a stara Łukaszowa, pilniej przypatrzywszy się gościowi, mruknęła z gniewem:
 — Brakowało go tu... Jeszcze na nas nieszczęście sprowadzi — przeklęty!...
 Teraz i ja go poznałem. To był on, postrach i przedmiot nienawiści całego miasteczka, człowiek z samotnej chaty.
 Przybysz spostrzegł, co się koło niego dzieje, i odezwał się cichym głosem do matki:
 — Niech się pani nie gniewa, żem usiadł pod domem. Ale burza tak mnie zmęczyła, żem nie mógł iść dalej. Skostniałem z zimna...
 Było coś żałosnego w usprawiedliwianiu się człowieka, że w podobnym czasie usiadł pod domem.
 Matka patrzyła, jakby rozmyślając. Nagle rzekła do kucharki głosem dziwnie twardym:
 — Niech Katarzyna da panu gorącego mleka.
 Gość wciąż stał i patrzył na matkę niebieskiemi, łagodnemi oczyma.
 — Prędzej! — z gniewem powtórzyła matka, widząc, że nie spełniają jej rozkazu.
 Mleko stało już ugotowane na kominie. Kucharka zdjęła z półki stary garnczek i z taką niechęcią nalała, że wychlapało się na podłogę.
 — Podajcie tam, Łukaszowa — rzekła do niańki.
 — Bo ja chcę! — odparła niańka. — Niech poda Walek...
 — Bo ja głupi! — mruknął parobek.
 — Podaj, Walek! — odezwała się moja mama.
 — Taki to z ciebie i chłop, co się boisz — wstydziła go niańka.