Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/038

 Przez chwilę patrzyli na siebie jak dwa koguty. Burmistrz był ponsowy, nauczyciel z trudnością chwytał oddech.
 — Za pozwoleniem! — wtrącił proboszcz, stając między nimi. — Panie Dobrzański — uspokój się. Panie prezydencie — a co mówi rok pięćdziesiąty dziewiąty i Włochy?...
 — Włochy leżą przy Francji — odparł burmistrz — znam przecie jeografją.
 — A my leżymy na sercu Francji! — krzyknął nauczyciel.
 — A pan przy żołądku Francji — mruknął burmistrz.
 Nauczyciel rzucił się naprzód.
 — Co mi ten... tu... jakiś... burmistrzyna puszcza finfy pod nos?
 — Niech ksiądz proboszcz powie temu bakałarzynie... — sapał, cofając się, prezydent.
 — Jarmarki otrębywać na gościńcu, a nie gadać o polityce!... — wołał nauczyciel.
 Prezydent rozkrzyżował ręce.
 — Jak Boga kocham, tak wyzwę abecadlarza na pojedynek! — krzyknął.
 — Dobrze! — pochwycił nauczyciel — przypomnę sobie fechtunek na burmistrzowskiej skórze...
 W tej chwili ksiądz proboszcz i dotychczas milcząca mama moja pochwycili ich.
 — A, panie prezydencie!...
 — A, panie Dobrzański!...
 — Zarąbię!... — rzucał się nauczyciel.
 — Zobaczymy!... — groził burmistrz.
 — W takiej chwili niezgoda!... panowie!... — błagała ich mama.
 — Niema zgody z awanturnikami!... — mówił burmistrz, szukając czapki.
 — Takich wymieciemy najpierwej!... — odpowiedział nauczyciel, zabierając się do wyjścia.
 — A wy, stare dzieciaki!... — huknął proboszcz, podno-