Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/039

sząc pięści. — Warchoły!... Sejmikowicze!... Jeżeli w każdym domu naszego kraju jest choćby jeden taki jak wy, to was nietylko Francuz, ale Pan Bóg nie ocali, bo się sami pomordujecie.
 Przeciwnicy zaczęli spoglądać na siebie bokiem.
 — Nie moja wina, że pan Dobrzański nie panuje nad sobą — ofuknął burmistrz.
 — Z prezydentem zawsze tak kończą się dysputy — odparł nauczyciel. — Zamiast chłodno badać sytuacją, unosi się...
 Dla otarcia potu z czoła wydobył kraciastą chustkę, a potem machinalnie tabakierkę.
 — Każdy pogląd ma w sobie coś prawdy i coś fałszu, i dlatego ludzie spierają się — mówił proboszcz. — Ale niesłychana rzecz, ażeby w takich czasach różnica zdań prowadziła do nienawiści i zemsty...
 — Ja mściwy nie jestem, mnie wszyscy z tego znają — rzekł burmistrz.
 — A ja w takiej chwili nie chcę niezgody — odparł nauczyciel i zażył tabaki.
 — No, więc podajcie sobie, panowie, ręce i — razem!... Złe czy dobre — razem!...
 — Moi drodzy! — wtrąciła matka, gwałtem zbliżając dłoń burmistrza do tabakierki nauczyciela.
 — Niech i tak będzie! — mruknął nauczyciel i podawszy burmistrzowi jeden palec, poczęstował go tabaką.
 — Każdy zostanie przy swojem zdaniu — dodał burmistrz i dla ceremonji posypał sobie tabaką górną wargę.
 — A Francuzi przyjdą! — bąknął pod nosem nauczyciel.
 — Na guwernerów — dodał burmistrz.
 Wychyliłem się przez drzwi tak, że mama mnie zobaczyła. Szybko wbiegła do sypialni i popychając mnie ku drzwiom, szepnęła:
 — Czego tu stoisz?... idź mi zaraz na drugą stronę.