Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/045

 Oparła głowę na obu rękach.
 — Myślałam, że wróci i tu osiądzie. Chciałam go ożenić, oddać cały dom, sama mieszkać na górze. Oni przyjmowaliby gości, a ja, w moim starym kaftanie, z kluczami, biegałabym za gospodarstwem. Chciałam go tylko widywać choć przy obiedzie, jeżeliby nie miał gości, oto wszystko... Czym nawet tego nie warta?... Czym kiedy narzekała, że tylko raz na miesiąc pisuje, a po parę lat nie przyjeżdża?... A on tak mi zapłacił!...
 Zasłoniła oczy, nie mogąc powstrzymać łez.
 — On nawet nie wie, com ja przy nim wycierpiała — mówiła, szlochając. — Urodził się najpierwszy, a był taki duży, żem mało nie zmarła... Chorowałam dwa miesiące... A jak ssał!... Rany mi porobił na piersiach... Czasem z bólu ćmiło mi się w oczach, łzy... płynęły jak groch... Ale kiedy przyszła mamka, żal mi go było jej oddać. Bałam się, że może mnie będzie mniej kochał... No — i zgadłam!... Człowiek, kiedy wyjeżdża z karczmy, gdzie popasał, to jeszcze rzuci łaskawem okiem na szynkarza i powie mu dobre słowo... A on wyrzekł się matki, jak nic... I pomyśleć tu, że go już może nie zobaczę...
 Stary nauczyciel zwrócił na matkę szkłem zaszłe oczy.
 — Widzi pani — rzekł — to już takie czasy... Czasy!...
 Odetchnął zadyszany i mówił dalej:
 — Znowu zaczerwieniła mi się blizna na piersiach i noga strasznie boli, jak zwykle na wilgoć... Dziś więcej niż kiedy nad tem cierpię... Ale co ja tu baję. Oto, chciałem powiedzieć, że kiedy pani tak desperujesz po Władku, to sprowadzimy go napowrót.
 Matka rzuciła się na krześle.
 — Skąd?... A gdzie jest?...
 — Poszukamy, znajdziemy.
 — Nie zechce wrócić.
 — Wróci. On nie myślał, że pani tak będziesz rozpaczać.
 Matka zamyśliła się, a nauczyciel mówił: