Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/050

 — Doszło do mojej wiadomości, że są ludzie, którzy powątpiewają o moich zasługach...
 — Ależ!... — przerwał zarumieniony pan burmistrz, kręcąc się na fotelu.
 — Owszem — pochwycił kasjer — powątpiewają, wiem, że powątpiewają... Otóż ja, chcąc oczyścić się z podobnych zarzutów, przedstawię panom — dowody...
 Wydobył z kieszeni scyzoryk, otworzył go, rozpiął żakiet, potem kamizelkę i zaczął dolny jej brzeg odpruwać.
 — Aha!... — szepnął do proboszcza pocztmajster — stan służby...
 I podniósł brwi bardzo wysoko.
 — Nie! — dumnie odpowiedział kasjer, prując dalej.
 — Pewnie lista bitew, w których się odznaczył — dodał burmistrz i niespokojnie uderzył się w udo.
 — Wcale nie! — odparł już niecierpliwie pan kasjer i — położył na stole papierek, mało co większy od bibułki do zwijania papierosów.
 Pan burmistrz wsadził okulary i wziąwszy drżącą ręką kartkę, przeczytał półgłosem:
 — Aha!... Nominacja na... na pomocnika... na pomocnika naczelnika parafji... A co, mówiłem! — wykrzyknął.
 — Teraz panowie chyba wiecie, kim jestem? — zapytał kasjer.
 Ale ponieważ do saloniku w tej chwili wszedł pan Dobrzański, więc kasjer, spojrzawszy na niego zgóry, pocałował mamę w rękę i wyszedł do miasta.
 — Zawsze twierdziłem — rzekł pan burmistrz — że on będzie wielkim człowiekiem! No, panie Dobrzański, zgadnij, czem jest nasz kasjer?...
 Nauczyciel oparł się na kiju i rzekł, bystro patrząc w oczy panu burmistrzowi:
 — Był i jest chłystkiem...
 Pan burmistrz rzucił się na kanapie.