Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/061

 — Co ty mówisz, dziecko? — zawołał, chwytając mnie za rękę. — Gdzie okna drżą?...
 — Drżą, panie...
 — Ty kłamiesz...
 — Nie, panie — ja słyszę...
 Wziął mnie za drugą rękę.
 — Przyznaj się — mówił — nie umiesz deklamacji i straszysz starego nauczyciela... To szkaradnie!
 Patrzyłem zdumiony, myśląc, że stracił rozum. Cóż tak nadzwyczajnego, że trochę trzęsą się szyby?
 W tej chwili weszła mama.
 — Panie Dobrzański — rzekła niespokojnie — jest coś złego...
 Teraz ściany drgnęły, a szyby zadźwięczały.
 Nauczyciel cofnął się.
 — Bitwa — rzekł głucho.
 I usiadł na mojem krześle, opierając ręce na kolanach.
 Na podwórzu zrobił się hałas. Wybiegliśmy. Nasz parobek i dziewczyny rozmawiali z jakimś Żydkiem, który jechał biedą z za miasta. Pokazał batem w kierunku samotnej chaty, wołając: — Tam! tam!... — I znowu popędził konia chudego i okrytego pianą.
 — Tam! tam!... — powtórzył parobek, pokazując na las, na krawędzi horyzontu.
 — Jezu! Jezu!... — lamentowała niańka.
 Wymknąłem się po schodach na górkę i spojrzałem. Nic nie widać. Na skraju nieba kilka białych obłoków, niżej — błękitny las — wygon, po którym chodzą kasztanowate i czarne krowy — nad olszyną bocian, wracający do gniazda, i — nic więcej. Słońce świeci jak zwykle, dzień spokojny, czasem powieje ciepły wiatr od południa, a w powietrzu — cisza. Nawet ptaki nie świergoczą...
 Ściany znowu drgnęły. Znowu cisza i znowu kilka drgnięć.