Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/064

 Dotychczas nie pomyślałem nawet, że te stłumione odgłosy mogą oznaczać śmierć.
 Raz widziałem utopionego chłopca. Był mało co większy ode mnie, a jednak przez kilka dni obraz jego zasłaniał mi cały świat. W tej chwili przypomniałem go sobie. I zdawało mi się, że widzę dwu, trzech... dziesięciu... stu takich chłopców, w rozpiętych koszulach, w wypłowiałych sukmanach, z nabrzmiałemi twarzami.
 Powietrze napełniły nowe odgłosy. Dał się słyszeć nieustanny szmer, jakby groch sypano na blachę, i od czasu do czasu rozlegały się urywane, gniewne, jakby szczekania olbrzymich psów: hau!... hau!... hau!... Przed oczyma coraz częściej przesuwały mi się obrazy martwych chłopców. Więc ukląkłem przy oknie i pełen smutku zacząłem mówić pacierz.
 Na podwórzu znowu usłyszałem rozmowę. Był to pan burmistrz, pan Dobrzański i mama.
 — Fatalny dzień! — mówił pan burmistrz — ale jakoś nie upadamy na duchu.
 — Wolałabym go nie doczekać — odpowiedziała mama. — Chodzę jak błędna, miejsca sobie znaleźć nie mogę. Zdaje mi się, że parę tych godzin to całe lata, i że nigdy się nie skończą...
 — Tak i mnie — mruknął nauczyciel. — Zestarzał się człowiek, kiedy słysząc armaty, trwoży się jak baba... Tfy!...
 — Dziwna rzecz — odezwał się burmistrz, nadstawiając ucha — bitwa zbliża się...
 — To źle! — rzekł nauczyciel.
 Przybiegł kasjer, wołając:
 — No, ja, panie prezydencie, wyjeżdżam z paniami... Tu może być awantura... Pocztmajster mówi, że zbliżają się...
 — To pan jedź! — odparł gniewnie burmistrz — ja nie ruszę się z miasta...
 — Ależ pan musi jechać z nami... Jedzie pani, panny...