Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/071

 — Niech mu pani pozwoli odpocząć — rzekł. — On jest zmęczony.
 Mama wyprostowała się jak sprężyna.
 — Prawda, on zmęczony...
 Ale znowu pochwyciła zdrową rękę brata i zaczęła ją całować.
 — Mamo!... mamo!... — mówił brat, cofając się. Ale było widać, że nie ma sił.
 Wtedy stary człowiek delikatnie odsunął mamę, wziął brata wpół i zaprowadził go na kanapę.
 — Niech mu pani da kielich wódki — rzekł do mamy — bo on tego potrzebuje, a w mojej chacie nie było...
 Pan Dobrzański pobiegł do szafy, nalał wódkę i podał bratu.
 Władek wypił duszkiem.
 — Już mi dobrze!... — powiedział. — Już o mnie nie myślcie... Jestem lekarzem i znam się na takich skaleczeniach. Za miesiąc będę zdrów...
 — Ale już nie pójdziesz nigdzie!... — zawołała mama.
 — Naturalnie — odparł ze słabym uśmiechem, spoglądając na swoją rękę.
 Mamo — dodał po chwili, wskazując na siwego człowieka — podziękuj mu. Kiedym niedaleko jarów upadł ścigany, on mnie podniósł, zaprowadził do swojej chaty i — nie rozumiem nawet jakim sposobem — ocalił. Narażał się na oczywistą śmierć, bo żołnierze stali pode drzwiami i wołali: „On tu musi być!“ Chyba cud zrobił, że odeszli...
 Wszyscy zwróciliśmy oczy na siwego człowieka, a on odparł:
 — Cud nie był trudny. Powiedziałem oficerowi: „Do mnie nikt nie przyjdzie ukryć się, bo mnie nazywają szpiegiem...“ Oficer mruknął: „Łajdak!“ — i natychmiast cofnął żołnierzy. Bał się widać, aby który z nich nie dotknął mego progu...
 Taki cud zrobiłem — dodał, potrząsając głową.