Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/090

 — Kto jest ten pan? — pytał lekarza magnetyzer, mający słabość do nieustannego zasięgania informacyj.
 — Ten? Jest to bardzo przyjemny młody człowiek.
 — A co on robi?
 — Jak pan widzisz — robi ładne pozy.
 — Ale z czego on się utrzymuje?
 — Tymczasem zaciąga długi.
 — A czem je spłaci?
 — Może posagiem, jeżeli się bogato ożeni.
 — Wy tu wogóle mało robicie? — pytał dalej niestrudzony magnetyzer.
 — Przynajmniej staramy się o to — objaśnił lekarz.
 — A ta pani kto jest?
 — Majętna wdowa.
 — Jej fizjognomja bardzo mnie interesuje. Wygląda, jakby wiecznie toczyła walkę sama ze sobą.
 — I toczy ją.
 — Czy ona jest filozofką?
 — Może nią być. Tymczasem chciałaby wyjść zamąż, a boi się trafić tak, jak za pierwszym razem.
 — Miała złego męża?
 — Gorzej, bo mówi, że go wcale nie miała.
 — A ten pan, czy on jest zakochany w tej damie?
 — Tu nikt nie kocha się w nikim.
 — Więc co robią?
 — Jedna strona udaje, że się kocha, a druga — że w to wierzy.
 — Nie umiecie nawet grzeszyć?
 — Owszem, grzeszymy, ale tak, ażeby nie dostać się do piekła, tylko do czyśćca.
 — To jest przezorność.
 — Jedna z niewielu, jakie posiadamy.
 W tej chwili pani X. zbliżyła się do magnetyzera z najsłodszym uśmiechem, oznaczającym prośbę.