Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/118

 — Wybredny jest ten ósmy numer! Ciekawość, czy swoje odsiedzi?...
 — To się pokaże — odparł chemik.
 — Co on mówi? — spytał Juljan.
 — Za długo był na galerach — objaśnił Gneist — a teraz za mało przestaje z ludźmi, więc posługuje się dawnym słownikiem.
 — Cóż znaczy ten ósmy numer?
 — To, że przed tobą było tu już siedmiu laborantów.
 — I wszyscy uciekli? — spytał Juljan.
 — Rozmaicie — rzekł Gneist.
 — Paru strzeliło sobie w łeb, ale tylko jeden powiesił się — wtrącił eks-galernik.
 Juljana chłód przeszedł. Stary chemik wykluwał zęby piórkiem.
 — Cóżby pan zrobił, gdybym i ja uciekł? — zapytał po chwili Juljan.
 — To samo, cobym zrobił, gdybyś tu wcale nie przychodził. Po mojej śmierci, dosyć zresztą bliskiej, zapisałbym bibljotekę i laboratorjum Akademji. Nieśmiertelni, jak zwykle, zmarudziliby kilka lat, wreszcie ogłosiliby moje odkrycia. Wówczas do dalszych poszukiwań wzięłoby się kilkuset badaczy, podzieliliby pracę i w ciągu roku znaleźliby to, nad czem jednostka może ze dwadzieścia lat ślęczyć.
 W sercu Juljana obudziło się coś nakształt zazdrości.
 — Nie! — pomyślał. — Nikt inny nie zrobi tego odkrycia tylko ja, choćbym miał trzydzieści lat stracić...
 Eks-galernik przyniósł maszynkę z kawą i zabrał talerze. Spoglądał na Juljana z wyrazem pogardliwej wyższości, chociaż bez niechęci.
 — Komu pan ma zamiar oddać swoje hydrometale? — zapytał Juljan chemika.
 — Tobie — odparł starzec — jeżeli za wcześnie nie uciekniesz.