Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/190

ironji. Patrząc mu w oczy, doznawałem uczuć przestępcy kryminalnego wobec adwokata, któremu powierza sprawę. I zdawało mi się, że lada chwilę doktór przemówi:
 „Kłam pan, ile się zmieści, a ja będę udawał, że wszystkiemu wierzę…“
 Omyliłem się, doktór bowiem niezwykle uprzejmym tonem zapytał:
 — Cóż panu dolega?
 — Bezsenność… — odpowiedziałem.
 — Dawno?
 — Nie sypiam od tygodnia, ale prócz tego lękam się obłąkania, ponieważ ciągle myślę o tych samych osobach…
 — A przypisuje pan swoje cierpienia czemu?
 — Nieszczęśliwej miłości… — szepnąłem z lekkiem westchnieniem.
 — Aha!… zatem ciągle pan myśli o osobie ukochanej?… Inne kobiety przejmują pana wstrętem…
 — Tego nie mógłbym twierdzić…
 — A przynajmniej wydają się panu obojętnemi? — nalegał doktór.
 — Kobiety?… — zapytałem śmielej. — Kobiety nigdy nie wydają mi się zanadto obojętnemi.
 Doktór zamyślił się.
 — I dawno trwa ta nieszczęśliwa miłość? — zaczął znowu.
 — Mniej więcej od tygodnia… Ale kocham się już siedem miesięcy…
 — A dawniej?…
 — Dawniej?… Poprzednio kochałem się przez trzy miesiące…
 — A jeszcze dawniej?…
 — Jeszcze dawniej doznawałem… takiego ogólnego uczucia życzliwości dla…
 — Dla wszystkich kobiet… — wtrącił doktór.
 — Mniej więcej… prawie…