Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/191

 Doktór zajrzał mi w oczy, zbadał puls, opukał i osłuchał, wciąż kręcąc głową, co mnie tak zaniepokoiło, że drżącym głosem spytałem:
 — Pan doktór sądzi, że jestem bardzo chory?…
 — Więc myśli pan ciągle o jednej i tej samej osobie? — przerwał lekarz.
 — W dzień i w czasie bezsennych nocy — odpowiedziałem, czując, że udał mi się ładny frazes.
 — A w tej chwili?…
 Zastanowiło mnie pytanie, więc odpowiedziałem:
 — Wie pan doktór, że stała się dziwna rzecz: od czasu, gdy wszedłem do poczekalni, już nie myślę o tej osobie i nie lękam się obłędu.
 — A cóż pan robił w poczekalni?
 — Przypatrywałem się trochę… pacjentom pana doktora i… oglądałem album krajobrazów…
 — Aha… Więc krajobrazy tak silnie zajmują pana, że nawet odwracają uwagę od idei prześladowczej…
 Wziął mnie za rękę, dotknął muskułów i nagle zapytał:
 — Pan uprawia jaki sport?…
 — Owszem, jeżdżę rowerem…
 — Czy wogóle nie za dużo jeździ pan?
 — Dawniej jeździłem dużo, ale od zeszłej jesieni ani razu nie byłem za rogatkami.
 — Z powodu?…
 — Jestem buchalterem, miałem wyjątkowe zajęcia i pracowałem około jedenastu godzin na dobę.
 — A w niedziele?…
 — Także i w niedziele…
 Doktór wysoko podniósł brwi, zamyślił się i rzekł:
 — Odkryliśmy więc źródło pańskiej niedyspozycji, ale zarazem i lekarstwo…
 — Więc ja mogę być wyleczony?… — zawołałem z radością.