Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/215

ginał, bez surduta i kamizelki, ale zato w niezwykle brudnej koszuli i połamanym cylindrze. Uśmiecha się życzliwie i zachęca mnie, ażebym śmiało szedł naprzód. Możeby mu oddać bułki i szynkę?
 Idę, a w tej chwili z bocznej ulicy wybiega czwórkami banda dzieci i wyrostków obojej płci, mogących mieć od pięciu do piętnastu lat życia. Oczywiście bawią się w wojsko, o dziesiątej z rana!… Na czele tej armji pędzi jakaś dziewucha w poszarpanej spódnicy, z kołtuniastemi włosami na głowie, na ręku z dzieckiem, którego drobna twarzyczka jest pokryta piętnami i ranami. Za dziewuchą kilkunastoletni chłopak, z grubym i ochrypniętym głosem, udaje furmana i pogania przed sobą dwu może ośmioletnich malców, a za nimi — legjon małych i dużych, w kurtkach, surducikach, kolorowych sukienkach, w czapkach sukiennych, kapeluszach albo i z gołą głową — idą wciąż czwórkami.
 — Rawniajś!… — wrzasnął chłopak grubym głosem, zatrzymując się na brzegu kałuży.
 Gromada wyrównała się.
 — Siagam, marś!… — zakomenderował znowu i — cała banda runęła w wodę. Trzask, prask, łomot!… poczułem błoto na twarzy, na włosach i na popielatym garniturze… Zanim zdążyłem przetrzeć oczy, banda uciekła. Tylko naprzeciw mnie wciąż stał jegomość w połamanym cylindrze, śmiejąc się głupowato.
 — Pięknie wychowujecie dzieci!… — zawołałem, wściekły z gniewu.
 — Któż ich ma chować?… Chi!… chi!… chi!…
 — Od czegóż są rodzice?…
 — Rodzice poszli na robotę…
 — A ochrony to nie macie?…
 — Ochrony?… Chi!… chi!… chi!…
 — A szkoły?…
 — Iii chi!… chi!…