Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/242

 — Mój syn zrobił jeszcze Mękę Pańską w butelce, szkatułkę, która się sztucznie otwierała, i mnóstwo innych wynalazków…
 — Ależ to genjalny chłopiec!… — zawołałem.
 — Pracowałam nad nim — westchnęła dama. — Od dziecka czytywałam mu pana Mickiewicza, pana Dumasa, pana Kraszewskiego…
 — Jakież zamiary ma pani co do tego chłopczyka? — spytałem.
 — Ksiądz proboszcz radził oddać go do ślusarza… no, ale daruje pan, nie mogę pozwolić, ażeby prawnuk Trójogona Rozpruwalskiego był rzemieślnikiem!… Zaś pan nadleśny mówi, ażebyśmy posłali go do Szkoły Politechnicznej i zapewne tak się zrobi, jeżeli wygramy na loterji i pospłacamy długi.
 — Trzy porcje kiełbasy! — wrzasnął gospodarz, znowu uchyliwszy drzwi. Dama pobiegła do kuchni, a w chwilę później brudna służąca wniosła do pokoju pieczeń wieprzową z kartoflami. Zamówiłem dwie szklanki herbaty i siadłem do jedzenia, które wydało mi się bardzo smaczne.
 Szybko załatwiłem się z pieczenią, sama pani przyniosła mi herbatę… Ledwie jednak włożyłem cukier i zamieszałem, w sali rozległ się straszny hałas a w otwartych drzwiach stanął gospodarz.
 — Lubomirze! — zawołała pani — tam biją się…
 — I nie!… — odparł obojętnym tonem. — Wyrzucili za drzwi Bartka i jego opiekuna…
 — Czy i dziś proszą gości o błogosławieństwo?…
 — Rozumie się — rzekł gospodarz — i zwracając się do mnie, zapytał:
 — Czy pan kazał Felkowi pilnować welocypedu?
 — Tak, prosiłem go o to…
 — No no… — mruknął gospodarz i cofnął się do hałaśliwej sali, kręcąc głową.